Jezus heeft Zijn autoriteit nooit verloochend. Hij wist wie Hij was, Hij wist wat Zijn taak en opdracht was. Hij begint Zijn dienstwerk met: “De tijd is vervuld en het Koninkrijk Gods is nabijgekomen. Bekeert u en gelooft het evangelie.” (Markus 1:15) Hij had het
over Zichzelf. Meer dan Abraham was gekomen – Hij Die is als God. Zijn tijdgenoten hadden het er maar moeilijk mee, alsook velen in onze tijd … Passion, een mooi, emotioneel verhaal, meer willen ze niet van Hem.
Herinner je je het verhaal van twee discipelen uit Lukas 24? Ze nodigden Jezus uit om bij hen te blijven, omdat die eerste dag der week reeds voorbij was. En toen nam Hij brood, zegende het en brak het (Lukas 24:30). Dit is inderdaad heel onverwacht! In de Joodse traditie spreekt de gastheer altijd de zegen uit en breekt het brood. Vreemdelingen en gasten wachten op aanwijzingen en ontvangen zwijgend wat hen wordt aangereikt. Het was duidelijk dat dit geen gewone gast was, en mede door dit gedrag werden hun de ogen geopend en herkenden ze Hem (Lukas 24:31).
Getsemané en het kruis
1988 jaar geleden, op donderdag, moet het tussen 8-9 uur ’s avonds zijn geweest toen onze Heer worstelde met het besef dat Hij de ultieme weg zou gaan. Hij vreesde het vooruitzicht. De angst die Hij voelde was zo diep dat hij bloed zweette. Maar Hij moest die weg gaan voor een verloren planeet, voor mensen die verstrikt waren geraakt in hun loyaliteit voor de zonde. Hij heeft die avond een bittere beker aanvaard, opdat een ieder die gelooft niet verloren zou gaan en hetzelfde zou hoeven meemaken.
Zijn geloofsgenoten hebben Hem de hele nacht tot zonsopkomst mishandeld, ofschoon zij wisten dat een rechtszaak alleen in het openbaar overdag gevoerd mocht worden. Hun handelswijze kon het daglicht niet verdragen. Met de naam van God in hun mond hebben die huichelaars elke goddelijke regel overtreden. Hij liet het gebeuren want er was geen andere manier om ons te bevrijden. Jezus liet Zich martelen en kruisigen om mensen, die slecht zijn, te redden. Ons
Ons vredeoffer
“De straf die ons de vrede aanbrengt, was op hem, en door zijn striemen is ons genezing geworden” (Jesaja 53:5). Jezus heeft verklaard: na drie dagen sta op weer op. Ik heb macht om het leven af te leggen en het weder op te nemen (Johannes 10:17,18). Hij geeft zelf aan hoe er geteld moet worden: “vandaag, morgen en de derde dag” (Lukas 13:32). Jezus is de werkelijkheid van elk offer dat in Israel gebracht is, en de betekenis van de antitype van de aangehaalde tekst in Jesaja vinden we terug in:
“16 Indien het slachtoffer dat hij als offergave brengt, een gelofteoffer of een vrijwillig offer is, dan zal het op de dag waarop hij zijn slachtoffer brengt, gegeten worden, en op de volgende dag zal ook hetgeen daarvan overbleef, gegeten worden. 17 Maar wat dan nog van het vlees van het slachtoffer overblijft, zal op de derde dag met vuur worden verbrand. 18 Indien toch op de derde dag gegeten wordt van het vlees van zijn vredeoffer, dan zal hij die dat gebracht heeft, niet welgevallig zijn; het zal hem niet ten goede gerekend worden, het zal iets verfoeilijks zijn, en wie daarvan eet, zal zijn ongerechtigheid dragen” (Leviticus 7:16-18, vetschrift aangebracht).
De gastheer breekt het brood
Samen eten is altijd een zeer belangrijk onderdeel geweest van het joods leven. Aan het begin van de maaltijd wordt de traditionele zegen uitgesproken als het brood is gebroken. In de Babylonische Talmoed lezen we: “De gastheer zou brood moeten breken” (Berakoth 46). Deze Vreemdeling neemt echter de plaats van de gastheer in: Hij spreekt de zegen uit en breekt het brood! Waarschijnlijk trok dit gedrag de aandacht van iedereen in het huis. Waar komt deze autoriteit vandaan?
Een teken van Messiaanse waardigheid
In Qumran-document 1QSa (De Messias Rol) lezen we: “Niemand mag zijn hand uitstrekken” om het brood te zegenen vóór de priester en de Messias. Er was een begrip, tenminste bij de Essenen, dat de autoriteit om eerst het brood te zegenen duidelijk bij de Messias hoorde. Toen, in ons verhaal, deze Vreemdeling in het huis handelde als iemand die autoriteit had (Marcus 1:22), wat dit gedrag een duidelijk teken van zijn messiaanse waardigheid.
Betekenisvolle details
In een gemeenschappelijke Joodse maaltijd deed degene die de zegen uitsprak dat terwijl hij letterlijk het brood brak, precies zoals ons wordt verteld dat Jezus deed. Hierdoor lijkt Lukas 24:30 misschien op een traditionele joodse maaltijd. Maar de details van wat de Vreemdeling deed, waren zo betekenisvol, verrassend en herkenbaar voor de twee discipelen dat zij vergaten dat het reeds donker was. Ze renden terug naar Jeruzalem om de andere discipelen te vertellen dat ze Jezus hadden gesproken. Hij was opgestaan, naar de Schriften.
Gods liefde en onze liefdesverklaring
Wij mensen zullen nooit volledig kunnen begrijpen wat er 1988 jaar geleden op die donderdag en vrijdag en zaterdag gebeurde. Maar dat kleine beetje wat we begrijpen, is voldoende om uit te roepen: “Dank U dat u mijn plaats hebt ingenomen; ik was al bezweken van de angst. Dank U dat U een weg hebt geopend en dat U die beker voor mij dronk, de smaad, de hoon, de marteling, de bespotting zwijgend aanvaarde, opdat ik vrij zou zijn. En nu, mijn Heer, is het minste wat ik kan doen, mijn loyaliteit aan U geven. Mijn Jezus, mijn Verlosser, ik houd van U. Help mij mijn leven zo te leven dat die liefde voor U tot uiting komt tot heerlijkheid van Uw naam.”
Geloven en doen
Jezus heeft ons een ceremonie gegeven om Zijn liefdesdaad aan ons te gedenken: het is geen Kerst, Passiespelen, of Pinksteren. Het is Avondmaal. Geen processie met veel vertoon op straat, maar een dienstbetoon aan elkaar naar Zijn voorbeeld, binnen de intieme muren van “een bovenzaal”…. Hoe mooi zou het zijn om op stille zaterdag Avondmaal met elkaar te houden? De dood des Heren voor ons leven te gedenken totdat Hij komt? Dakloze zwervers de voeten te wassen in het besef dat wij mensen allemaal – geen een uitgezonderd – dakloze zwervers zijn op vijandig grondgebied.
Bewerkt van Nieuwsbrief 6 februari 2018 van IsraelBiblicalStudies.com
